Theresa May’s Foreign Policy (must read)

Βy Thierry Meyssan

Thierry Meyssan pursues his study of national foreign policies. After having analysed the policy of France, he now turns to that of the United Kingdom. While the former is considered to be the « private domain » of the President of the Republic, and as such, escapes the democratic debate, the latter, even more so, is elaborated by an elite gathered around the monarch, outside of any form of popular control. Thus the elected Prime Minister can do no more than implement the choice of the hereditary Crown. Faced with the failure of the US project for a unipolar world, London is attempting to restore its erstwhile imperial power.

VOLTAIRE NETWORK | DAMASCUS (SYRIA) | 27 MARCH 2018

Global Britain

On 13 November last, Theresa May seized the opportunity offered by the Prime Minister’s annual speech at Lord Mayor’s Banquet to give an overview of the new British strategy after the Brexit [1]. The United Kingdom intends to re-establish its Empire (Global Britain) by promoting international free exchange with the help of China [2] and ejecting Russia from international instances with the help of its military allies – the United States, France, Germany, Jordan and Saudi Arabia.

Retrospectively, all the elements we can see today were mentioned in this speech, even if we didn’t immediately understand it at the time.

Let’s take a step back. In 2007, Russian President Vladimir Putin spoke at the Munich Security Conference. He noted that the unipolar world proposed by NATO was by essence anti-democratic, and he called upon the European states to dissociate themselves from this US fantasy [3]. Without responding to this essential comment about the absence of democracy in international relations, NATO denounced Russia’s desire to weaken the cohesion of the Alliance in order to threaten it more easily.

However, a British expert, Chris Donnelly, has since refined this rhetoric. In order to weaken the West, Russia is allegedly attempting to delegitimise its economic and social system, the foundation for its military power. That would be the hidden motive behind Russian criticism, particularly in the media. Let’s note that Donnelly does not respond any more than did NATO to the essential remark by Vladimir Putin, although why bother debating democracy with an individual who is suspected, a priori, of authoritarianism?

I believe that Donnelly is correct in his analysis, and that Russia is correct in its objective. Indeed, the United Kingdom and Russia are two diametrically opposite cultures.

The former is a class-based society with three levels of nationality fixed by law and mentioned on all identity papers, while the latter – like France – is a Nation created by law, where all citizens are « equal in rights » and where the British distinction between civil rights and political rights is unthinkable [4].

The aim of social organisation in the United Kingdom is the accumulation of wealth, while in Russia it is the construction of one’s own individual personality. Therefore in the United Kingdom, the ownership of land is massively concentrated in very few hands, unlike Russia, and especially France. It is almost impossible to buy an apartment in London. The best that one can do – as in Dubaï – is to sign a 99-year lease. For many centuries, almost all of the city has belonged to no more than four people. When a British citizen dies, he or she decides freely to whom they will bequeath their heritage, and not necessarily to their children. On the contrary, when a Russian citizen dies, History begins again at zero – his or her property is divided equally between all the children, whatever the wishes of the deceased may have been.

Yes, Russia is indeed attempting to delegitimise the Anglo-Saxon model, which is all the more easy to do since it is an exception which horrifies the rest of the world as soon as they understand it.

Let’s return to Theresa May. Two months after her speech at the Lord Mayor’s Banquet, on 22 January 2018, Her Majesty’s Chief of Staff, General Sir Nick Carter, gave a very important speech which was entirely dedicated to the coming war with Russia, based on Donnelly’s theory [5]. Drawing the lessons from the Syrian experience, he described an enemy who possesses new, extremely powerful weaponry. (This was two months before President Putin revealed his new nuclear arsenal [6]). Sir Nick Carter confirmed the necessity of having many more ground troops, of developing the British arsenal, and of preparing for a war in which the images broadcast by the medias would be more important than victory on the ground.

The day after this shock conference at the Royal United Services Institute (the Defence think tank), the National Security Council announced the creation of a military unit to combat « Russian propaganda » [7].

How is the British project developing?

Although the Foreign Affairs Committee of the House of Commons has cast doubts on the reality of the Global Britain project [8], several of its points have moved ahead, despite a huge setback.

It is important to understand that Mrs. May is not attempting to change, but rather to reorganise her country’s policies. Over the last half century, the United Kingdom has been trying to integrate the European structure, progressively losing the advantages inherited from its former Empire. The question now is not to abandon everything that was achieved during this period, but to re-establish the former world hierarchy, in which Her Majesty’s officials and the gentry lived in clubs all over the world, waited on by the local populations.

In her journey to China the week following Sir Nick Carter’s speech, Theresa May negotiated several commercial contracts, but entered into political conflict with her hosts. Beijing refused to distance itself from Moscow, and London refused to support the Silk Road project. Free exchange, yes, but not via communication routes controlled by China. Since 1941 and the Atlantic Charter, the United Kingdom shares the charge of the « common spaces » (both maritime and aerial) with the United States. Their two navies are designed to be complementary, even though the US Navy is much more powerful than that of the Admiralty.
Thereafter, the Crown activated the government of its Australian dominion in order to reconstitute the Quads, the anti-Chinese group which used to meet during Bush Jr’s mandate [9]. Apart from Australia, this group is composed of Japan, India and the United States.
Presently the Pentagon is working on ways to create trouble on both the maritime Pacific Silk Road and the land-based Silk Road.

The announced military Alliance was constituted in the form of the very secret « Little Group » [10]. Germany was weathering a government crisis at the time and did not participate at first, but it seems that this late start was rectified at the beginning of March. All the members of this conspiracy coordinated their actions in Syria. Despite their efforts, they failed three times to organise a false-flag chemical attack in Western Ghouta, since the Syrian and Russian armies had seized their laboratories in Aftris and Chifonya [11]. However, they did manage to publish a common anti-Russian statement concerning the Skripal affair [12] and to mobilise both NATO [13] and the European Union against Russia [14].

How might this situation evolve?

It is obviously strange to see both France and Germany support a project which was specifically designed against them: Global Britain, insofar as the Brexit is not a retreat from the federal bureaucracy of the European Union, but an act of rivalry.

In any case, Global Britain today may be defined as follows :

the promotion of international free exchange, but exclusively in the thalassocratic context, in other words with the United States against the Chinese communication routes;
and the attempt to exclude Russia from the Security Council and cut the world in two, which implies the on-going manipulation with chemical weapons in Syria, and the Skripal affair.

We may anticipate several incidental consequences of this programme:

The current crisis is a reshuffle of the elements from the end of Obama’s mandate, except that London is now at the centre of the game rather than Washington. The United Kingdom, which can now no longer count on the support of Secretary of State Rex Tillerson, will turn to the new US National Security Advisor, John Bolton [15]. Contrary to the allegations of the US Press, Bolton is absolutely not a neo-conservative, but a close friend of Steve Bannon. He refuses the idea that his country could be submitted to international law, and howls at Communists and Muslims, but in reality he has no intention of launching any new wars, and desires only to live at peace in his own home. He will not fail to sign all the declarations proposed to him against Russia, Iran, Venezuela, and North Korea. London will be unable to manipulate him to exclude Moscow from the Security Council, because his personal objective is not to reform the UNO, but to get rid of it altogether. He will however be a faithful ally concerning the conservation of the « common spaces » and the opposition to the Chinese « Silk Road », particularly since he was the initiator of the Proliferation Security Initiative – PSI in 2003. We should therefore begin to notice the outbreak, here and there, along the traces of the Chinese routes, of new pseudo civil wars nourished by the Anglo-Saxons.
Saudi Arabia is preparing the creation of the « Neom », a new fiscal paradise in the Sinaï and the Red Sea. It should replace Beyrouth and Dubaï, but not Tel-Aviv. London will connect it with the Crown’s different fiscal paradises – including the City of London, which is not English, but depends directly from Queen Elisabeth – in order to guarantee the opacity of international commerce.
The multitude of jihadist organisations which flows out of the Levant is still controlled by MI6, via the Muslim Brotherhood and the Order of the Naqshbandis. These troops may well be redeployed for use, mainly against Russia – and not against China or in the Caribbean, which is the option currently being studied.

After the Second World War, we were witness to the decolonisation of the European empires, and then, after the Vietnam war, we saw the financialisation of the world economy by the Anglo-Saxons, and finally, after the dissolution of the Soviet Union, we saw the solitary attempt at world domination by the United States. Today, with the powerful rise of modern Russia and China, the fantasy of a culturally globalised world governed in unipolar fashion is fading away, while the Western powers – and particularly the United Kingdom – are falling back on their own imperial dreams. Of course, the high level of current education in the old colonies is forcing them to rethink their models of domination.

Thierry Meyssan

Translation
Pete Kimberley

[1] “Theresa May speech to the Lord Mayor’s Banquet 2017”, by Theresa May, Voltaire Network, 13 November 2017.

[2] By doing so, Mrs. May confirms the prognosis I published just after the Brexit, sixteen months earlier : “The new British Foreign Policy”, by Thierry Meyssan, Translation Pete Kimberley, Voltaire Network, 4 July 2016. However, as I shall explain in the follow-up to this article, this vision was quickly confronted by the Russo-Chinese alliance.

[3] “The unipolar governance is illegal and immoral”, by Vladimir Putin, Voltaire Network, 11 February 2007.

[4] This is a fundamental question which was debated in depth by Edmund Burke and Thomas Paine. It is is this irreconcilable difference that opposes the Anglo-Saxon concept of Human Rights (defined by the Declaration of Mary II of England in 1689) and the resulting system of parliamentary monarchy, on the one hand, and on the other, the French concept of Human Rights (defined by the Declaration of the National Constituent Assembly of 1789) which put an end to the three orders of the Ancien Régime.

[5] “Dynamic Security Threats and the British Army”, by General Sir Nick Carter, Voltaire Network, 22 January 2018.

[6] “Vladimir Putin Address to the Russian Federal Assembly”, by Vladimir Putin, Voltaire Network, 1 March 2018.

[7] “British army to create a unit against Russian propaganda”, Translation Anoosha Boralessa, Voltaire Network, 6 February 2018.

[8] “Global Britain inquiry”, Foreign Affairs Committee, UK House of Commons.

[9] “Stealing China’s thunder: the Quads’ counter project to the Silk route”, Translation Anoosha Boralessa, Voltaire Network, 23 February 2018.

[10] « Syrieleaks : un câble diplomatique britannique dévoile la “stratégie occidentale” », par Richard Labévière, Observatoire géostratégique, Proche&Moyen-Orient.ch, 17 février 2018.

[11] “Discovered: two laboratories of chemical weapons of “moderate” Syrian rebels”, Translation Anoosha Boralessa, Voltaire Network, 16 March 2018.

[12] “Salisbury attack: Joint statement from the leaders of France, Germany, the United States and the United Kingdom”, Voltaire Network, 15 March 2018.

[13] “Statement by the North Atlantic Council on the use of a nerve agent in Salisbury”, Voltaire Network, 14 March 2018.

[14] “European Council conclusions on the Salisbury attack”, Voltaire Network, 22 March 2018.

[15] “John Bolton and Disarmament through War”, Voltaire Network, 30 November 2004.

https://www.voltairenet.org/article200375.html

This article follows « President Macron’s foreign policy », by Thierry Meyssan, Voltaire Network, 13 March 2018. (https://www.voltairenet.org/article200050.html)

Η εξωτερική πολιτική της Τερέζας Μέι

Μάρτιος 27, 2018

Τιερί Μεϊσάν

Ο Τιερί Μεϊσάν συνεχίζει εδώ τη μελέτη του για τις εθνικές πολιτικές Εξωτερικών. Μετά την ανάλυση εκείνης της Γαλλίας, αναλύει την εξωτερική πολιτική του Ηνωμένου Βασιλείου. Εάν η πρώτη θεωρείται ως «αποκλειστικός τομέας» του προέδρου της Δημοκρατίας, και ως εκ τούτου, διαφεύγει του δημοκρατικού διαλόγου, η δεύτερη, ακόμα περισσότερο, αναπτύσσεται από μια ελίτ γύρω από το μονάρχη, έξω από οποιαδήποτε μορφή λαϊκού ελέγχου. Ο εκλεγμένος πρωθυπουργός δεν μπορεί παρά μόνο να εφαρμόσει τις επιλογές του κληρονομικού Στέμματος. Ενώπιον της αποτυχίας του μονοπολικού παγκόσμιου σχεδίου των Ηνωμένων Πολιτειών, το Λονδίνο προσπαθεί να αποκαταστήσει την πρώην αυτοκρατορική του ισχύ.

Δίκτυο Βολταίρος | Δαμασκός (Συρία) | 27 Μαρτίου 2018

Παγκόσμια Βρετανία – Global Britain

Στις περασμένες 13 Νοεμβρίου, η Τερέζα Μέι εκμεταλλεύτηκε τον ετήσιο λόγο του πρωθυπουργού στο Δημαρχείο του Λονδίνου για να δώσει μια ιδέα της νέας βρετανικής στρατηγικής μετά τον Brexit [ 1 ]. Το Ηνωμένο Βασίλειο σκοπεύει να αποκαταστήσει την Αυτοκρατορία του ( Global Britain ) προωθώντας το παγκόσμιο ελεύθερο εμπόριο με τη αρωγή της Κίνας [ 2 ] και εξαιρώντας τη Ρωσία από τους διεθνείς οργανισμούς με τη βοήθεια των στρατιωτικών συμμάχων του: τις ΗΠΑ, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιορδανία και τη Σαουδική Αραβία.

Αναδρομικά, όλα τα στοιχεία της κατάσταση που βλέπουμε σήμερα αντιμετωπίστηκαν σε αυτή την ομιλία, αν και δεν το καταλάβαμε αμέσως.

Ας επιστρέψουμε πίσω για μια στιγμή. Το 2007, ο Ρώσος πρόεδρος, Βλαντιμίρ Πούτιν, παρέμβαινε στη Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου. Παρατηρούσε ότι το μονοπολικό παγκόσμιο σχέδιο του ΝΑΤΟ ήταν εγγενώς αντιδημοκρατικό και καλούσε τα ευρωπαϊκά κράτη να διαχωριστούν από αυτήν την αμερικανική φαντασίωση [ 3 ]. Χωρίς να απαντήσει σε αυτή τη θεμελιώδη παρατήρηση σχετικά με την έλλειψη δημοκρατίας στις διεθνείς σχέσεις, το ΝΑΤΟ κατήγγειλε τότε τη βούληση της Ρωσίας να αποδυναμώσει τη συνοχή της Συμμαχίας προκειμένου να την απειλήσει καλύτερα.

Ωστόσο, ένας Βρετανός εμπειρογνώμονας, Chris Donnelly, τελειοποίησε αυτή τη ρητορική. Για να αποδυναμώσει τη Δύση, η Ρωσία θα προσπαθούσε να απονομημοποιήσει το οικονομικό και κοινωνικό της σύστημα στο οποίο βασίζεται η στρατιωτική της ισχύ. Αυτό θα ήταν το κρυφό κίνητρο των ρώσικων κριτικών, ειδικά μέσω των μέσων ενημέρωσης της. Ας παρατηρήσουμε ότι ο Donnelly δεν απαντά περισσότερο από το ΝΑΤΟ στη βασική παρατήρηση του Βλαντιμίρ Πούτιν, αλλά γιατί να συζητήσουμε για δημοκρατία με ένα άτομο που υποπτευόμαστε a priori για αυταρχισμό;

Νομίζω ταυτόχρονα ότι ο Donnelly έχει δίκιο στην ανάλυσή του, και η Ρωσία στο στόχο της. Πράγματι, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Ρωσία είναι δύο διαμετρικά αντίθετες κουλτούρες.

Το πρώτο είναι μια ταξική κοινωνία με τρία επίπεδα εθνικότητας που ορίζονται από το νόμο και εμφανίζονται στα έγγραφα ταυτότητας του καθενός, ενώ η δεύτερη – όπως η Γαλλία – είναι ένα Έθνος που δημιουργήθηκε από το νόμο, όπου όλοι οι πολίτες είναι ” ίσοι εκ του νόμου “και όπου η βρετανική διάκριση μεταξύ των δικαιωμάτων για συμμετοχή στα κοινά και των πολιτικών δικαιωμάτων είναι αδιανόητη [ 4 ].
Ο σκοπός της κοινωνικής οργάνωσης στο Ηνωμένο Βασίλειο είναι η συσσώρευση αγαθών, ενώ στη Ρωσία είναι η οικοδόμηση της ατομικής προσωπικότητας. Έτσι, στο Ηνωμένο Βασίλειο, η ιδιοκτησία της γης είναι μαζικά συγκεντρωμένη σε λίγα χέρια, σε αντίθεση με τη Ρωσία και ιδιαίτερα τη Γαλλία. Είναι σχεδόν αδύνατο να αγοράσετε ένα διαμέρισμα στο Λονδίνο. Το πολύ μπορούμε – όπως στο Ντουμπάι – να υπογράψουμε μίσθωση 99 ετών. Για αιώνες, η πόλη, σχεδόν στο σύνολό της, ανήκει μόνο σε τέσσερα άτομα. Όταν πεθαίνει ένας Βρετανός, ο ίδιος αποφασίζει ελεύθερα για το ποιος θα κληρονομήσει την κληρονομιά του, και όχι απαραίτητα τα παιδιά του. Αντίθετα, όταν πεθαίνει ένας Ρώσος, η Ιστορία αρχίζει και πάλι από το μηδέν: η περιουσία του κατανέμεται εξίσου μεταξύ όλων των παιδιών του, ανεξάρτητα από τη βούληση του αποθανόντος.
Ναι, η Ρωσία προσπαθεί να απονομιμοποιήσει το αγγλοσαξονικό μοντέλο, πράγμα το οποίο είναι πολύ ευκολότερο, επειδή είναι μια εξαίρεση που τρομάζει τον υπόλοιπο κόσμο όταν το καταλαβαίνει.

Ας επιστρέψουμε στην πολιτική της Τερέζα Μέι. Δύο μήνες μετά την παρέμβασή της στο συμπόσιο του Λόρδου Δημάρχου, ο Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου της Αυτού Μεγαλειότητας, στρατηγός Sir Nick Carter, εξέδωσε μια πολύ σημαντική ομιλία στις 22 Ιανουαρίου 2018, αφιερωμένη εξ ολοκλήρου στον ερχόμενο πόλεμο κατά της Ρωσίας, όπου βασιζόταν στη θεωρία του Donnelly [ 5 ]. Βγάζοντας συμπεράσματα από τη συριακή εμπειρία, περιέγραψε έναν εχθρό εφοδιασμένο με ένα νέο οπλοστάσιο, εξαιρετικά ισχυρό (ήταν δύο μήνες πριν ο Πούτιν αποκαλύψει το νέο του πυρηνικό οπλοστάσιο) [ 6 ]. Υποστήριξε την ανάγκη για περισσότερες χερσαίες δυνάμεις, για επέκταση του βρετανικού οπλοστασίου και για προετοιμασία ενός πόλεμου στον οποίο την εικόνα που θα έδιναν τα μίντια θα ήταν πιο σημαντική από τις νίκες στο έδαφος.

Την επόμενη ημέρα μετά από αυτή τη συντριπτική ομιλία στο Royal United ServicesInstitute (το think tank της Αμυνας), το Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας ανακοίνωνε τη δημιουργία μιας στρατιωτικής μονάδας για την καταπολέμηση της «ρωσικής προπαγάνδας» [ 7 ].

Σε ποια φάση βρίσκεται το βρετανικό σχέδιο;

Αν και η Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής των Κοινοτήτων αμφισβήτησε την πραγματικότητα του σχεδίου Global Britain [ 8 ], πολλά σημεία έχουν προχωρήσει, παρά ένα μεγάλο πρόβλημα.

Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι η Μαντάμ Μέι δεν προσπαθεί να αλλάξει πολιτική, αλλά να αναδιατάξει την πολιτική της χώρας της. Κατά το τελευταίο μισό αιώνα, το Ηνωμένο Βασίλειο προσπάθησε να ενταχθεί στην ευρωπαϊκή οικοδόμηση, χάνοντας σταδιακά τα οφέλη που κληρονόμησε από την πρώην Αυτοκρατορία του. Πρόκειται από τούδε και στο εξής, να μην εγκαταλειφτεί ό, τι έχει γίνει κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, αλλά να αποκατασταθεί η παλιά ιεραρχία του κόσμου, όταν οι αξιωματούχοι της Αυτού Μεγαλειότητας και η αριστοκρατική τάξη (gentry) ζούσαν σε λέσχες σε όλο τον κόσμο, υπηρετούμενοι από τους ντόπιους Λαούς.
Στη διάρκεια της επίσκεψης της στην Κίνα την επόμενη εβδομάδα μετά την ομιλία του Sir Nick Carter, η Τερέζα Μέι διαπραγματεύτηκε μια σειρά εμπορικών συμβάσεων, αλλά κατέληξε σε πολιτική σύγκρουση με τους οικοδεσπότες της. Το Πεκίνο αρνήθηκε να αποστασιοποιηθεί από τη Μόσχα και το Λονδίνο αρνήθηκε να υποστηρίξει το σχέδιο του Δρόμου του Μεταξιού. Ελεύθερο εμπόριο, ναι, αλλά όχι μέσω των δρόμων επικοινωνίας υπό τον έλεγχο της Κίνας. Από το 1941 και τον Χάρτη του Ατλαντικού, το Ηνωμένο Βασίλειο μοιράζει την ευθύνη για τους “κοινούς χώρους” (στη θάλασσα και στον αέρα) με τις Ηνωμένες Πολιτείες. οι δύο στόλοι τους έχουν σχεδιαστεί για να αλληλοσυμπληρώνονται, αν και εκείνος του US Navy είναι πολύ πιο ισχυρός από εκείνο του Admiralty.

Στη συνέχεια, το Στέμμα ενεργοποίησε την κυβέρνηση του αυστραλιανού προτεκτοράτου του για να ανασυγκροτηθούν τα Quads, η αντι-κινεζική ομάδα που συγκεντρωνόταν υπό την κυβέρνηση του Bush Jr [ 9 ]. Πέρα από την Αυστραλία, αποτελείται από την Ιαπωνία, την Ινδία και τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ήδη, το Πεντάγωνο ασχολείται με τις δυνατότητες δημιουργίας προβλημάτων τόσο στο θαλάσσιο δρόμου του μεταξιού στον Ειρηνικό όσο και στη χερσαία διαδρομή.

Η ανακοινωθείσα στρατιωτική συμμαχία σχηματίστηκε υπό τη μορφή της πολύ μυστικιστής «Μικρής Ομάδας» [ 10 ]. Η Γερμανία, η οποία αντιμετώπιζε μια κυβερνητική κρίση, δεν συμμετείχε στην αρχή, αλλά φαίνεται ότι η καθυστέρηση αυτή αποκαταστήθηκε στις αρχές Μαρτίου. Όλα τα μέλη αυτής της συνωμοσίας συντόνισαν τη δράση τους στη Συρία. Παρά τις προσπάθειές τους, δεν κατάφεραν τρεις φορές να οργανώσουν μια χημική επίθεση υπό ψευδή σημαία στη δυτική Γκούτα, καθώς οι συριακός και ρωσικός στρατοί κατέσχεσαν τα εργαστήριά στο Aftris και τη Chifonya [ 11 ]. Ωστόσο, κατάφεραν να εκδώσουν ένα κοινό αντιρωσικό ανακοινωθέν σχετικά με την υπόθεση Σκριπάλ [ 12 ] και κινητοποίησαν τόσο το ΝΑΤΟ [ 13 ] όσο και την Ευρωπαϊκή Ένωση κατά της Ρωσίας [ 14 ].

Πώς μπορεί αυτό να εξελιχθεί;

Είναι προφανώς περίεργο να δούμε τη Γαλλία και τη Γερμανία να υποστηρίζουν ένα σχέδιο που έχει ρητά διακηρυχθεί εναντίον τους: η Global Britain, στο μέτρο που το Brexit δεν είναι τόσο μια απόσυρση από την ομοσπονδιακή γραφειοκρατία της Ευρωπαϊκής Ένωσης παρά ένα μέτρο αντιπαλότητας.

Σε κάθε περίπτωση, η Global Britain συνοψίζεται σήμερα σε:

προώθηση του παγκοσμίου ελεύθερου εμπορίου, αλλά αποκλειστικά στο θαλασσοκρατικό πλαίσιο, δηλαδή με τις Ηνωμένες Πολιτείες ενάντια στους κινέζικους διαύλους επικοινωνίας.
και στη προσπάθεια να αποκλειστεί η Ρωσία από το Συμβούλιο Ασφαλείας και να κοπεί ο κόσμος στα δύο, πράγμα που συνεπάγονται οι συνεχείς χειραγωγήσεις σε εξέλιξη με τα χημικά όπλα στη Συρία και την υπόθεση Σκριπάλ.

Μερικές παρεπόμενες συνέπειες αυτού του προγράμματος μπορούν να αναμένονται:

Η τρέχουσα κρίση ξαναβγάζει στοιχεία από εκείνη της λήξης της θητείας του Ομπάμα, με εξαίρεση ότι, το Λονδίνο –και όχι πλέον η Ουάσιγκτον- είναι από τούδε και στο εξής στο επίκεντρο του παιχνιδιού. Το Ηνωμένο Βασίλειο, το οποίο δεν μπορεί πλέον να στηριχτεί στον υπουργό Ρεξ Τίλερσον, θα στραφεί προς τον νέο Σύμβουλο Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, John Bolton [ 15]]. Σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς του αμερικανικού τύπου, ο τελευταίος δεν είναι καθόλου νεο-συντηρητικός, αλλά στενός φίλος του Steve Bannon. Αρνείται η χώρα του να υπόκειται στο διεθνές δίκαιο και ουρλιάζει εναντίον των κομμουνιστών και των μουσουλμάνων, αλλά στην πραγματικότητα δεν σκοπεύει να ξεκινήσει νέους πολέμους μεταξύ Κρατών και θέλει μόνο να είναι ήσυχος στο σπίτι του. Δεν θα παραλείψει να υπογράψει όλες τις δηλώσεις που θα του υποβληθούν εναντίον της Ρωσίας, του Ιράν, της Βενεζουέλας, της Βόρειας Κορέας κ.λπ. Το Λονδίνο δεν θα μπορέσει να τον χειραγωγήσει για να αποκλείσει τη Μόσχα από το Συμβούλιο Ασφαλείας επειδή ο προσωπικός του στόχος δεν είναι να μεταρρυθμίσει τον ΟΗΕ, αλλά να απαλλαγεί από αυτόν. Από την άλλη πλευρά, θα είναι πιστός σύμμαχος για να διατηρηθεί ο έλεγχος των «κοινών χώρων» και να καταπολεμήσει τον κινεζικό «Δρόμο του Μεταξιού», ειδικά αφού, το 2003, ήταν ο ιδρυτής της Πρωτοβουλίας για την Ασφάλεια κατά της Διάδοσης (Proliferation Security Initiative -PSI). Πρέπει λοιπόν να αναμένουμε να εμφανίζονται εδώ και εκεί, στη διαδρομή των κινεζικών διαδρομών, νέους ψευδο-εμφύλιους πολέμους που θα τροφοδοτούνται από τους Αγγλοσάξονες.

Η Σαουδική Αραβία προετοιμάζει τη δημιουργία ενός νέου φορολογικού παράδεισου στο Σινά και την Ερυθρά Θάλασσα, το Νέομ.Θα πρέπει να αντικαταστήσει τη Βηρυτό και το Ντουμπάι, αλλά όχι το Τελ Αβίβ. Το Λονδίνο θα το συνδέσει με τους διάφορους φορολογικούς παραδείσους του Στέμματος -συμπεριλαμβανομένου του Σίτυ του Λονδίνου που δεν είναι αγγλικό, αλλά εξαρτάται άμεσα από τη Βασίλισσα Ελισάβετ- για να εγγυηθεί την αδιαφάνεια του διεθνούς εμπορίου.
Το πλήθος των τζιχαντιστικών οργανώσεων, που ρέουν πίσω από το Λεβάντε, εξακολουθεί να ελέγχεται από την ΜΙ6, μέσω του της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και του Τάγματος των Νακκάνδης.Αυτός ο μηχανισμός αναμένεται να επανα-ξαπλωθεί κυρίως κατά της Ρωσίας – και όχι κατά της Κίνας ή στην Καραϊβική όπως προβλέπεται σήμερα.

Μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ζήσαμε την αποαποικιοποίηση των ευρωπαϊκών Αυτοκρατοριών, και μετά τον πόλεμο εναντίον του Βιετνάμ, την χρηματιστικοποίηση από τους Αγγλοσάξονες της παγκόσμιας οικονομίας, και τέλος, μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, την προσπάθεια για τη παγκόσμια κυριαρχία μόνο από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Σήμερα, με την άνοδο της σύγχρονης Ρωσίας και της Κίνας, η φαντασίωση ενός πολιτισμικά παγκοσμιοποιημένου κόσμου και διοικουμένου με μονοπολικό τρόπο χάνεται, ενώ οι δυτικές δυνάμεις, και κυρίως το Ηνωμένο Βασίλειο- επιστρέφουν στο δικό τους αυτοκρατορικό όνειρο. Φυσικά, το σημερινό υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης στις πρώην αποικίες τους, τους αναγκάζει να επανεξετάσουν τον τρόπο κυριαρχίας τους.

[1] “Theresa May speech to the Lord Μayor’s Banquet 2017” (Ομιλία της Τερέζα Μέι στο επίσημο δείπνο του Λόρδου Δήμαρχου 2017, της Τερέζα Μέι, Voltaire Network, 13November 2017.

[ 2 ] Με αυτό τον τρόπο η Μανταμ Μέι επιβεβαίωσε την πρόγνωση μου μετά το Brexit, δεκαέξι μήνες νωρίτερα: « Η νέα βρετανική εξωτερική πολιτική », του Τιερί Μεϊσάν, Δίκτυο Βολταίρος, 6 Ιουλίου 2016. Αλλά, όπως θα εξηγήσω παρακάτω σε αυτό το άρθρο, αυτό το όραμα αντιμετώπισε τη ρωσο-κινεζική συμμαχία.

[3] « La gouvernance unipolaire est illégitime et immorale » (Η μονοπολική διακυβέρνηση είναι μη νομιμοποιημένη και ανήθικη), του Βλαντιμίρ Πούτιν, Réseau Voltaire, 11 février2007.

[ 4 ] Το ζήτημα αυτό είναι θεμελιώδες. Συζητήθηκε ευρέως από τους Edmund Burke καιThomas Paine. Είναι αυτή η ασυμβίβαστη διαφορά μεταξύ των αγγλοσαξονικών Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (όπως ορίζονται από τη Διακήρυξη της Μαρίας Β’ της Αγγλίας το 1689) και το σύστημα της συνταγματικής μοναρχίας που ακλούθησε, αφενός, και αφετέρου των γαλλικών Ανθρώπινων Δικαιωμάτων (που ορίζονται στη Διακήρυξη της Εθνικής Συντακτικής Συνέλευσης του 1789), η οποία θέτει τέρμα στις τρεις τάξεις τουAncien Régime (Παλαιό Καθεστώς).

[5] “Dynamic Security Threats and the British Army”, by General Sir Nick Carter, Voltaire Network, 22 January 2018.

[6] “Vladimir Putin Address to the Russian Federal Assembly”, by Vladimir Putin, Voltaire Network, 1 March 2018.

[7] « L’armée britannique se dote d’une unité contre la propagande russe » (Ο βρετανικόςστρατός αποκτά μια μονάδα ενάντια στη ρωσική προπαγάνδα), Réseau Voltaire, 24 janvier 2018.

[8] “Global Britain inquiry”, Foreign Affairs Committee, UK House of Commons.

[9] « Les Quads préparent un contre-projet à la route de la soie », Réseau Voltaire, 20 février 2018.

[11] « Deux laboratoires d’armes chimiques découverts chez les “rebelles modérés” syriens » (Ανακαλύφθηκαν δύο εργαστήρια χημικών όπλων στους Σύρους «μετριοπαθείςαντάρτες») , Réseau Voltaire, 13 mars 2018.

[12] « Attentat de Salisbury : Déclaration conjointe chefs d’État et de gouvernement de la France, de l’Allemagne, des États-Unis et du Royaume-Uni », Réseau Voltaire, 15 mars 2018.

[13] « Déclaration du Conseil de l’Atlantique Nord sur l’emploi d’un agent neurotoxique à Salisbury », Réseau Voltaire, 14 mars 2018.

[14] « Conclusions du Conseil européen sur l’attaque de Salisbury », Réseau Voltaire, 22 mars 2018.

[15] « John Bolton et le désarmement par la guerre » (Ο Τζον Μπόλτον και ηαποστρατικοποίηση μέσω πολέμου), Réseau Voltaire, 30 novembre 2004.

Αυτό το άρθρο είναι συνέχεια του: « Η εξωτερική πολιτική του προέδρου Μακρόν », του Τιερί Μεϊσάν, Δίκτυο Βολταίρος , 13 Μαρτίου 2018.

Αναρτήθηκε από Κριστιάν Ακκυριά στις 3/27/2018 11:00:00 π.μ.

Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά

https://infognomonpolitics.blogspot.gr/2018/03/blog-post_916.html#more